کد مطلب:31179 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:19

گنجینه پرسمان » اعتقادات

آيا خدا را در روز قيامت خواهيم ديد؟

مسلمانان در مسئلة رؤيت خدا به سه دسته تقسيم شده اند:

دستة اوّل : مجسمه، كه اعتقاد دارند خداوند جسم دارد و قابل رؤيت مي باشد.

دستة دوم: اشاعره (پيروان ابوالحسن اشعري، يكي از متكلمان اسلامي قرن سوّم هجري) . اين ها معتقدند خداوند در عين اين كه مجرّد از ماده و جسميت است، در عالم آخرت قابل رؤيت مي باشد. در آن عالم مؤمنان خدا را با چشم مادّي مشاهده مي كنند.

دستة سوم: طرفداران منطق و استدلال و محققان، از جمله شيعه كه عقيده دارند خدا چه در دنيا و چه در آخرت قابل رؤيت نيست، چون جسم نيست و مكان ندارد و تنها از طريق دل و شهود قابل رؤيت مي باشد.

اينان براي ادعاي خود دلايل عقلي و نقلي (كتاب و سنت) دارند. در اين جا تنها به چند آيه و يك حديث بسنده مي كنيم:

1ـ وقتي حضرت موسي(ع) با اصرار بنياسرائيل به همراه هفتاد نفر از نمايندگان آن ها در كوه طور از خدا درخواست كرد خود را به من بنمايان، ندا آمد: اي موسي! هرگز مرا نخواهي ديد.(1)

2ـ لا تدركه الأبصار و هو يدرك الأبصار؛ چشم ها ياراي ديدن او را ندارد، ولي او چشم ها را ميبيند.(2)

روايت: يكي از ياران سخنور حضرت علي(ع) به نام ذعلب يماني از امام پرسيد: آيا پروردگارت را ديده اي؟ فرمود: آيا چيزي را كه نديده ام، پرستش مي كنم؟! عرض كرد: چگونه او را مي بيني؟! حضرت فرمود: چشم هاي ظاهري او را نمي بينند امّا قلب ها با حقيقت ايمان وي را درك مي كنند.(3).

گفتني است: يكي از تفاوت هاي دنيا و آخرت اين است كه در آخرت علل و واسطه ها وجود ندارد و انسان مستقيماً نعمت ها و آثار رحمت حق را مي بيند و مي فهمد و همه جا را مي يابد.

به هرجا بنگرم كوه و در و دشت نشان از قامت رعنا تو بينم.

علاّمه طباطبايي ره در تفسير آية و جاء ربك و الملك صفاً صفاً ...،(4)مي فرمايد: ... آن روز همه سبب ها از كار مي افتد و همة حجاب ها كنار مي رود و بر همه مكشوف مي گردد كه خداوند حق مبين است....(5)

در مورد فرشتگان بايد بگوييم : هر چند مجرّدند امّا مُمثّل مي شوند و به شكل در مي آيند و از اين جهت انسان مي توان آن ها را مشاهده كند، چنان كه درباره حضرت مريم (ع) مي فرمايد: روح خود را به سوي او فرستاديم و او در شكل انساني بي عيب و نقص بر مريم ظاهر شد.(6)

پي نوشت ها:

1.اعراف (7) آيه 143.

2.انعام (6) آيه 103.

3.نهج البلاغه، خطبة 179.

4.فجر (89) آية 22.

5.علامه طباطبايي، الميزان، ج 20 ، ترجمه، ص 665.

6.مريم (19)آيه 17.